Dag Holland

De laatste jaren heb ik nogal in de geschiedenis gegrasduind. Dus kan ik met enig recht twijfelen of we in het verleden ooit zo slecht bestuurd werden, als nu?

• Ik belde de gemeente over een hek dat ze verplaatsen.
• Mijn dochter in Engeland heeft nieuwe paspoorten nodig. Telefonisch vertelde ze haar ambassade ervaring.
• Ik repte me naar een postagentschap om een troostrijk kaartje te versturen.
• Bij terugkeer kreeg ik een SMS van vrienden die per Thalys naar Parijs reisden.
• Toen keek ik in de krant...
• Zojuist e-mailde mijn dochter de laatste ontwikkelingen.
  Lees en huiver.

"Kijk eens, ze zijn in ons park bezig!" Mijn vrouw wees op glimmend groen en geel geklede mannen, die palen aan het heien waren achter onze tuin. Ik belde direct de Gemeente, omdat we over die plek al eens eerder verkeerde denkbeelden hebben moeten wegmasseren. Een vriendelijke dame hoorde begrijpend de voorgeschiedenis aan. Mijn argumenten leken haar heel plausibel. Degene die er over ging was nu niet bereikbaar, maar die zou mij terugbellen. Nummers werden genoteerd. 'Fijn dat ik zo snel belde!' Dat was dus 10 december. Nu is het zaterdag 13. De verantwoordelijke heeft nog geen tijd gevonden om te telefoneren, maar het aan te vechten publieke werk is intussen met ongewone spoed voltooid. Wij zijn bang dat een serie uitzichtbenemende struiken even voortvarend zal worden gepoot. (Het plan dat we drie jaar geleden torpedeerden.)

Wat later belde Djamila, mijn dochter, uit Engeland. "Pap, ik moet even stoom afblazen."
Het paspoort van mijn kleinkinderen verloopt dezer dagen en dat van haarzelf een week later. Ze willen in januari naar Nederland en naar Zwitserland. Ze raadpleegde de website en las daar dat er een ‘nieuw afprakensysteem’ wordt gehanteerd, ‘wegens toegenomen drukte’. Een afspraak kan je maken door in een kalender een dikgedrukte datum aan te klikken. Dikgedrukt was er niets in december. Ook niet in januari 2009. De eerste mogelijke datum om een nieuw paspoort aan te vragen, bleek 9 februari 2009 te zijn. Het nieuwe paspoort zou dan ongeveer vier weken daarna, half maart, toegestuurd worden. 9 Februari?! Dat moest een vergissing zijn. Dus belde ze de Nederlandse ambassade. Een Engelssprekende mevrouw meldde, dat ze de consulaire afdeling tussen drie en vier uur moest bellen. Djamila antwoordde, dat dan waarschijnlijk de halve wereld zou bellen en ze er niet tussen zou komen. De juffrouw beet haar toe dat het altijd al zo geweest was. "Zo lang woon ik nog niet in Engeland!" was het antwoord van mijn dochter. Voor de zekerheid legde ze drie afspraken vast. 11 Februari om 10.50 uur voor zichzelf, 11.40 uur voor mijn kleindochter en - gelukkig kon dat ook nog op diezelfde dag - om 11.50 uur voor mijn kleinzoon.(Voor elke afspraak, die van haar kinderen en van haarzelf, moesten opnieuw alle persoonlijke gegevens worden ingetypt.) Intussen zou ze proberen of ze met de consulaire afdeling iets op kortere termijn kon regelen. Ze belde op donderdag, althans dat was de bedoeling. Dit keer kreeg ze een Nederlands sprekende dame aan de telefoon. De beoogde afdeling was helaas niet bereikbaar. Die had een functie. Een functie, u leest het goed. Klinkt beter dan 'een feestje'. Dat moest net op het enige tijdstip, dat je ze kunt bellen. Op vrijdagmiddag wordt daar niet gewerkt. Dus kreeg ze de raad om het volgende week nog maar eens te proberen. Niet voor een gat te vangen, bedacht mijn dochter, dat er misschien wel een consulaat was, dat zou kunnen helpen. Er zijn er zowaar twee, niet te ver van haar woonplaats. Een in Southampton en een in Birmingham. Gauw die gebeld. Daar werd bij beide niet opgenomen. Donderdag opnieuw geprobeerd, geen gehoor.
Op mijn raad belde ze de Zwitserse ambassade om te vragen of ze daar met een enkele maanden verlopen Nederlands paspoort welkom was? Nee, helaas. Een geldig paspoort is vereist. Ze vertelde, dat ze dat pas op 11 februari kon aanvragen en dan zou het nog vier weken duren. De Zwitserse employee riep verbijsterd "Oh God, February!" "Yes, that is what I thought", antwoordde Djamila. "It only takes a week to renew a Swiss passport", voegde de Helvetische er hulpvaardig aan toe.
Djamila gaat nu proberen een Engels paspoort te krijgen. In haar eigen woorden: "Voor de kinderen zal dat eenvoudiger zijn dan voor mij en het stuit me tegen de borst. Maar als je in Nederland met een identiteitskaart op straat moet lopen, weet ik eigenlijk niet of ik nog Nederlander wil zijn. Had ik maar een Zwitsers paspoort..."¹

Na ons telefoongesprek repte ik me naar het nabijgelegen postagentschap. Mijn Europazegels waren op. Daar volgde op mijn vraag het volgende gesprek:
- Die hebben we niet meer, zijn op.
- Kunt u niet stempelen of zo? Ik wil deze brief versturen.
- Hoeveel? O, één, geef maar.
- Wanneer komen ze weer?
- In het nieuwe jaar.
- ??
- Nee, niet eerder. Ze zullen het tarief wel omhoog gaan doen.
- Maar als ik nou voor die tijd nog meer brieven…
- Dan kunt u toch twee van 44 plakken.
- Dat is 13 cent duurder. Hebt u niet kleine coupures, waarmee ik samen 75 kan maken?
- Nee, die hebben we niet.

Het is maar een paar honderd meter terug naar mijn huis. Onderweg kreeg ik een SMSje. Vrienden van ons zijn voor een kort bezoek naar Parijs. Ze waren die ochtend om 8 uur 40 met een bliksemsnelle trein, waarvoor het land is omgeploegd, van station Schiphol vertrokken. Het was intussen 11.30 uur. Het bericht luidde:
"(Voor je verzameling.) We zijn nu bij Antwerpen. Het was wat druk op het spoor." 190 km in ruim 2½ uur! Niet gek voor een boemel.

's Avonds las ik in de krant dat onze prostituees in een landelijk register komen. Dat is handig voor vaders van klasgenootjes van hun kinderen, die hoeven bij aandrang niet meer bij een wildvreemde te biecht. Even in het register kijken en 'O, leuk, de moeder van Pietje. Vond ik altijd al een lekker wijf!'
'De rode draad', vakbond van de dames,  is tegen. Die is niet geraadpleegd. Dat hoeft natuurlijk niet, denken ze in Den Haag, want we gaan ze alleen maar beter beschermen (!).
Ik wacht nu op de tijding dat de hoerenbank wordt gekoppeld aan die waarin onze e-mails en internetbezoeken een jaar of langer geregistreerd blijven en met die van de OV-chipkaart, die ons reisgedrag zal vastleggen. Het kan in een moeite in de 'database' van onze medische historie, die landelijk onze hartkwalen en SOA's te kijk zal zetten. Ze moesten op die 'server' alvast maar wat ruimte reserveren voor het rekeningrijden, waarvoor al onze bewegingen, die we buiten het openbaar vervoer om durven maken, elektronisch worden opgeslagen.
Allemaal samen in de polder op één rookvrije harddisk, moet kunnen.

Eén zo'n dag is genoeg om te beseffen, dat onze overheid gevaarlijk van lotje getikt is. Helaas, Annie Schmidt had gelijk. Vluchten kan niet meer. Ik zou niet weten, waar naar toe.

Nieuwegein 13 dec. 2008.