"De Zuidtangent is anders dan de naam doet vermoeden een kronkelige weg tussen Haarlem en Schiphol. Hij is alleen bestemd voor bussen met forensen. Zij reizen voor half geld. De andere helft is subsidie, belastinggeld meest van mensen die nimmer van Schiphol naar Haarlem hoeven. Deze kromme tangent is de 'langste vrije busbaan ter wereld'. Hij is zelf ook met belastinggeld betaald om verkeerscongestie te bestrijden. Zoiets kan alleen door de Maartse Haas uit Wonderland bedacht zijn. Het dier mààkt congestie en nog wel op gemene kosten!Nu kon ze er om lachen. Ze moest het hem in de wandelgangen toch eens vertellen, misschien barste hij dan wel van nijd. Dat zou hem leren haar te kleineren. Stomme 'nerd' met zijn gereken. Ze wist nog wel steeds niet precies wat een Maartse Haas was, of waar Wonderland lag, maar hij had haar duidelijk willen beledigen. Ze had destijds geïnformeerd of hij niet wegens smaad kon worden vervolgd, maar de juristen hadden het ontraden. Hij had immers niet gezegd dat zij die haas was. En nu zat hij zelfs in de Kamer.
Over een gewone rijstrook reizen op drukke tijden ca. 30 mensen per minuut met 70 km/u. In de spits rijden er acht bussen per uur op de 'tangent'. Bij een gemiddelde busbezetting van 75% - geen busdienst die dat haalt - zouden er uurlijks ongeveer 60 bussen, zeven keer zoveel als voorzien, moeten rijden om aan dezelfde vervoerscapaciteit te komen. Bovendien is een gewone weg flexibel. Behalve wegenbelastingbetalende automobilisten kan er ook altijd wel een vrijgestelde bus over. Als er obstakels ontstaan, kan men daar met een kleine vertraging meestal wel omheen. Maar dit soort monopolie-routes maken net als spoorrails van het land een doolhof zonder uitgangen. De mobiliteitsruimte wordt dichtgemetseld."
Ze draaide zich behaaglijk op haar andere zij, maar op dat moment begon de wekradio. Het
gewone nieuws liet zij over zich heen kabbelen. Na het weerbericht sloeg ze het laken dat over haar oor lag weg en luisterde
aandachtig.
Nu volgt de verkeersinformatie van de ANWB:
Het is vanmorgen erg rustig op de Nederlandse wegen.
Alleen op de N 363 Roodeschool-Winsum is er in de richting Winsum nog langzaam rijdend verkeer. Elders staat alles
stil.
Een seconde voelde ze teleurstelling toen ze de radio afzette. Niets is ooit helemaal volmaakt. Maar het scheelt
toch niet veel, troostte ze zich. Als je even niet aan Winsum denkt - en wie denkt er eigenlijk ooit aan Winsum? - mag dit
beleid toch 100% geslaagd heten. Eén enkel weggetje, waarop nog langzaam wordt gereden, daarop zouden critici haar niet vangen.
Zo nodig zou ze fijntjes vragen: 'weet u wel, hoe langzaam daar gereden werd?'
In gedachten liep ze de trits maatregelen nog
eens na. Lof en spot waren een tijd lang haar deel. Maar nu zouden vriend en vijand toch moeten toegeven, dat het 'onhaalbare'
gehaald was. Eerst die vrije busbanen op alle snelwegen, ook op die waar geen bussen komen. Het applaus dat ze toen kreeg,
overstemde de venijnige spot van de criticasters. Nadat op de secundaire wegen in beide richtingen ook vrije banen kwamen,
verdween het regionale verkeer al zo goed als geheel. Gemeenten die niet mee wilden werken kozen eieren voor hun geld na het
rijksbijdragen dreigement. Het gaf wel wat gemor en gemopper, maar de steun van de anti-autobeweging hielp het gezeur uit
de wereld. Het sluiten van stads- en dorpskernen voor alle verkeer was daarna nog een fluitje van een cent. In feite veranderde
er op de meeste plaatsen weinig, vanwege al aanwezige stoplichten en parkeerregels. Kranten schreven vorige week dat de
maatregel eigenlijk het afrondende sluitstuk was op het oude ongecoördineerde regionale en plaatselijke beleid. En dan
te bedenken dat die Maartse Haas haar zelf op het idee had gebracht: dichtmetselen van de mobiliteitsruimte!
Ze sprong jolig uit bed. Dat Kamerdebat van vanmiddag zou Stekeltje's triomf worden. Ze trok er iets vrolijks voor aan.
2002 01 22.
