KEESJE

Kees werd wakker. He bed naast hem was leeg. Zijn vrouw Loebje was dus al gaan zwemmen. Jammer, anders had hij haar kunnen vragen, waaraan hij vandaag moest denken. Nu ja, dat hoorde hij straks wel, als ze terug was. O, wacht het was zondag. Dan maakte hij altijd een champignon omelet bij het ontbijt. Zij had in het keukentje er al alles voor klaargelegd. Hij zette thee, stopte twee boterhammen in de toaster en begon te kokkerellen. De geur van verbrande toast herinnerde hem, dat gisteren de vrouwtjes waren geweest, die hun flat schoonhouden. Die poetsten grondig; ook de broodrooster. Nadien was altijd de ingebouwde klok wat versteld. Die had hij vergeten te contoleren. Dom natuurlijk, want dat was elke week hetzelfde.
Loebje schrapte de toastjes af en de omelet smaakte goed. Toch mankeerde er iets. Hij wist niet wat. Ze begon uit zichzelf. Hij verstond haar niet goed en liep van tafel om een van de twee hoorapparaten in zijn oor te stoppen. De andere had het de vorige dag begeven. Ook met versterkte oren verstond hij niet elk woord van wat er gezegd werd. Met één werd dat er niet beter op. Ze vertelde, dat ze 's avonds in de 'Sailing Club' gingen eten om hun 32-jarig huwelijk te vieren. Verdraaid, dat was hij bij het opstaan vergeten. Het maakte hem verdrietig. Hij had haar natuurlijk moeten omhelzen en feliciteren met het geluk, dat ze elkaar gevonden hadden.

Hij waste zijn gezicht vluchtig. Gisteren had zijn scheerapparaat het begeven. Hij had een nieuwe scheerkop besteld met hulp van de altijd hulpvaardige huisbazin. Maar het zou meer dan een week duren voor het ding aankwam. Dus de eerstkomende tijd moesten de mensen maar niet te scherp letten op zijn uiterlijk.
Ze maakten samen hun ochtendwandeling van anderhalve kilometer tussen de tuintjes met de bloemen en de bloeiende oleanders. Aan het slot liepen ze een stukje over het strand. De zee was bijna rimpelloos, die glinsterde in de ochtendzon. Maar de kou was nog niet helemaal uit de lucht tussen hen, meende hij.

Hij las zijn binnenkomende e-mails. Loebje's dochter en verschillende oude vriendinnen feliciteerden hen met de trouwdag. Zij wel...
Hij waarschuwde Loebje, dat hij zijn ochtendrondjes ging zwemmen en liep de trappen af naar hun vaste stek en deed zijn horloge af. Aan zijn been hing een losse pleister, die ze gisteren op een wond aan zijn been geplakt had. Het gevolg van een stootje tegen een fietstrapper. De korst, die de wond bedekte leek goed droog. Dus de pleister kon wel in de prullenmand.

Het zwemwater was lekker hij dook gelijk kopje onder om meteen maar even de nog resterende slaap weg te spoelen. Oef, het hoorapparaat! Dat ging mee onderwater. Het was niet gegarandeerd waterdicht. Hij haastte zich het bad uit en droogde het af. Niet in de zon leggen, het moest maar in de wind drogen.
Hij zwom zijn tweede baantje, piekerend over de ene oorhulp. Wat te doen, als die nu ook kapot was? Zijn gezicht klaarde op. Aan de zijkant stond Loebje naar hem te kijken. Hij zwom haar kant uit en vertelde zijn ongeluk met het hoorapparaat. Ze zei iets, wat hij niet verstond, keerde zich om en liep weg. De vergeten trouwdag was dus nog niet over. Ze had een nieuwe bikini aan. Deze had hij nog niet eerder gezien. Maar hij wist dat ze de afgelopen dagen een paar nieuwe dingen had gekocht.

De retourbaan, zwom hij als altijd op zijn rug. Dan zag hij wel niet, of hij ergens tegenop ging botsen, maar gelukkig hielden de sporadische andere zwemmers hier goed rekening met elkaar. Hij was alleen geweest in het bad, maar nu zwom er een tegenligger toch vlak langs. Hij rook parfum. Het was Loebje, Die gebruikte vrijwel geen reukmiddel. Maar nu had ze toch zelf maar iets feestelijks van de trouwdag gemaakt, raadde hij. Bij het volgende rondje kwamen ze tegelijk aan bij het verste eind. Hij vertelde, haar welke e-mails hij gekregen had en wat hij had teruggeschreven. Ze zei een paar dingen terug, die hij niet verstond. Hij deed enkele stappen in haar richting en herhaalde, wat hij gezegd had. Ze zei weer wat. Dit keer was hij voldoende dichtbij om de laatste woorden te verstaan: "Where are you from?" Nog een stap en hij stond vlak bij een dame, die hij niet kende. Zij hem ook niet trouwens. Ze droeg wel de bikini van die andere dame, net aan de kant. En had ook Loebje's haarkleur, voor zover hij kleuren kon onderscheiden. Hij legde uit, dat zijn oren en zijn ogen te wensen overlieten. Ze lachte wat. Of ze het geloofde?

Nog nagrinnikend maakt hij zijn vijf rondjes af en zocht zijn droge zwembroek. Die wisselde hij altijd voor de natte in een toilethokje; om droog zijn ochtend pijp te kunnen roken. Hij stopte die met Hollandse tabak en een snuif Thaise marihuana. Die is hier per gram goedkoper dan de tabak in Nederland. De staande broekwissel ging wat onhandig. Bij terugkomst bij zijn ligbank, was een stukje van de korst op de beenwond verdwenen. Toch niet voorzichtig genoeg afgedroogd? Of misschien bij het onhandige aantrekken van de droge broek? Het beste was nog een druppel jodium. Maar dat was boven in hun condo.
Om elkaar niet mis te lopen bij op en neergang, hij op met de lift en zij neer langs de trap om te zwemmen, zou hij maar even wachten. Normaal was zij om halftwaalf wel beneden.

Nu werd het twaalf uur. De tijd verliep echter snel. Er was een vlieg, die telkens van het verse rode plekje wilde snoepen en weigerde te worden verjaagd of dood geslagen. Woensdag is Boeddha dag en rond die tijd is dat in Thailand niet populair. Dat weten de vliegen ook, althans die ene bij het zwembad.

Luba maakte van op de markt gekochte, gebraden eend, groenten, vermicelli en inheemse kruiden een lekkere voedzame maaltijdsoep. De bouillon was door de eend-kramer gesuikerd. 's Lands eer helaas. Kees had vergeten er bij aankoop naar te vragen. De gedachte aan het oude lied, "Wie heeft de suiker in de erwtensoep gedaan?" kwam ter sprake. Maar de weigerachtige soldaten in de rest van dat lied, waren naar hun mening te kieskeurig geweest. Het slaatje van banaan, ananas, 'jack fruit', sinaasappel en mango's en een cocktail van vruchtensappen maakte het allemaal weer goed genoeg om straks thuis weer terug naar Thailand te verlangen.

Kees deed een middagdutje. Hij las ook een bericht uit Holland, dat meldde dat zijn pensioenfonds net veertig of honderd miljard €€ kwijt was aan het ruilen van gas- en oliebezit voor windmolens en zonnecellen. Je moet wat overhebben om een planeet te redden.

Voor de zwemrondjes 's middags kleedde hij zich niet in zijn zwembroek, maar in een onderbroek met inlegkruisje. Dat ontdekte hij pas, toen hij het natte ding na afloop voor een droge verwisselde. Omdat de badregels baby's en peuters met 'up & go's' verboden, lag het voor de hand dat ouderen met zulk badgoed ook niet welkom waren. Maar als zoveel onbestrafte misdaden bleef ook deze onopgemerkt, behalve bij de dader.

Op weg naar de sailing Club lieten ze zich kieken voor een bougainville struik, die kleurde bij Loebje's bloes en broek.
Met de zee voor hun neus genoten ze en lachten om de Thaise familie van drie, inclusief peuter, van de hoofdserveerster Lita, die tegenwoordig de club drijft. Zij is zo'n dame van het niveau, Ruth, Elly, Bolte, Marijke en Jantima. Wie Kees' levensloop kent, weet wel dat daarmee het predicaat 'summa cum laude' is uitgereikt.

Terug thuis sloten ze de gedenkwaardige trouwdag af met zelfgemaakte koffie, taartjes besteld bij de sailing club (Lita) en Prosecco, terwijl ze naar Netflix keken. Het is een serie over zeventiende-eeuwse Spaanse hidalgo's, die elkaar doodsteken, vergiftigen, bedriegen en verraden. Ze zorgen er intussen wel voor, dat de adellijke voorrechten niet in gevaar komen. Het is eigenlijk net zoiets als de hedendaagse Verenigde Financiële Elite. Alleen bevochten ze elkaar toen alleen om Spanje en aanpalende heerlijkheden.
Leefden Kees en Loebje nog maar in die tijd. Toen kon je nog ergens anders heen. Die vrijheid is er nu niet, net zo min als een diakenhuis.

De vreugde van Kees' lange leven wordt getemperd doordat één deel van zijn geheugen nog net zo goed is als vroeger. Het werkt perfect voor zover het gaat om herinnering van begane fouten en eigen stommiteiten.