VERDRINKEN OM TE OVERLEVEN

Elk kind dat in dit land school ging, weet dat we zonder dijken verdrinken. Sommigen letten echter slecht op. Onder hen tref je juristen, economen en politicologen, die een baan kregen bij het bestuur van land en water: Rijkswaterstaat (RWS). Vroeger was dat een bolwerk van ingenieurs, maar de laatste is daar al lang weggewerkt en vervangen door anderen die hebben geleerd wat besturen is. Indien zij een technisch expert nodig hebben - wat zelden het geval is - huren ze die in.

Omdat dijken en civiele kunstwerken goed zijn geconstrueerd duurt het even voor er narigheid komt. Die dingen houden het wel een paar jaar uit als er niet naar wordt omgekeken. De bestuurders kunnen intussen ongestoord hun moeilijke werk doen. Het zijn economisch zware tijden. Dat weet na vijf jaar malaise langzamerhand ook iedereen. De overheid houdt de knip op de beurs om ons tegen het gevaar van een verslechterende economie te behoeden. Dat helpt niet erg, maar u en anderen geloven dat het goed is, dus is Schriep de Schraper keukenmeester.

Zonder zeewering en goede dijken staat het niet-gearceerde deel van het land onder water. En omdat juist in dat stuk de meeste mensen wonen verliezen dan zo'n 12 miljoen mensen have en goed en de meesten ook hun leven.

Besparen kunnen wij ook dachten ze bij Waterstaat. En zo..., nee, je houdt het niet voor mogelijk, maar het is heus waar, hebben ze daar jaarlijks enkele tonnen bespaard op het onderhoud van de Oosterschelde Stormvloedkering! 'Ach onderhoud' zullen ze hebben gedacht, 'die ingenieurs willen alleen maar ingenieursoplossingen, zoals dijken versterken en verhogen of uitgesleten stroomgaten vol met steenklompen storten. Er zijn tegenwoordig heel andere oplossingen, sociale! Een evacuatieplan bijvoorbeeld. Dat is veel goedkoper. Wanneer de bevolking straks in de files op de vluchtwegen verdrinkt, is dat eigen schuld. Hadden ze maar beter naar de radio moeten luisteren.'
Of ze bij Rijkswaterstaat echt zo hebben geredeneerd, denk ik eerlijk gezegd niet. Nadenken over wat er bij een maatregel mis kan gaan is niet gebruikelijk onder managers.

De stormvloedkering is het mooiste juweel in de kroon van onze zeewering. De Oosterschelde moest uit veiligheidsoverwegingen worden afgesloten en een dijk was het goedkoopst. Maar die stuitte op milieu bezwaren. Oesterkweek zou verdwijnen en nog veel meer. Dus bedacht men een kering die onder normale omstandigheden de zee ruim baan laat, maar die bij hoogwater onder stormcondities dicht gaat. 12 km deuren die in enkele minuten de bulderende Noordzee buiten houden. Een ongehoord, gigantisch stuk techniek, dat ons opnieuw wereldberoemd maakte.
De zeestromen die voortdurend de deuren passeren veroorzaken bodem erosie. Dat was van tevoren bekend. Er werd dus keurig bij de oplevering een onderhoudsschema meegeleverd. Dat voorzag in jaarlijkse bijstortingen van zware brokken om de ontstane gaten in de bodem te dichten. En dat bijstorten? Och, dat heeft Rijkswaterstaat even - 13 jaar - nagelaten!! Hoe we het weten? Wel enkele ingenieurs aan de zijlijn trokken aan de bel. Onder hen Ir. F. Spaargaren, door ons jaren geleden nog geïdentificeerd als een van creatiefste scheppers van die zeewering. De ramp die het gevolg zou zijn, als de kering het bij stormvloed zou begeven, laat zich raden. En herstel zal nadien eerder honderd dan een tiental miljoenen kosten.

is het credo van de managers die ons tegen de gevaren van een slechte economie beschermen! Gekker kan het niet worden. RWS haast zich nu te verzekeren dat ze hun leven gaan beteren. Maar wie gelooft dat zulke knoeiers geen nieuwe rampen bekokstoven?

Nieuwegein,
2013 09 05.