Laatste bladzijden van het abstract uit 'Wereldarchief 2001-2003'.
De 'war on terrorism' nam een onverwachte wending. Eerst ontstonden er als maar meer verschillende visies over wie of wat een terrorist was. Diplomaten, grapten dat er een 'war on terrorist-identification' woedde. Toen groeide het verzet tegen arrestaties en het opsluiting van terroristen in kampen door Amerikaanse mariniers. (In onderontwikkelde streken begrijpen bewoners niet dat anderen hun vitale nationale belangen op 10 000 km van huis bij hen in de straat moeten verdedigen.) Maar de zaak liep pas echt uit de hand toen ergens een bevriend politieleger de oudste zoontjes van alle families afnam en ze met tanks plat walste. In die contreien hecht men sterk aan tradities en dit was daar een oud gebruik om een volk de gelegenheid te geven te vertrekken. Wetenschappelijk onderzoek had aangetoond dat zo ook veel potentiële terroristen worden geëlimineerd. Al deze goede redenen ten spijt verdeelde dit optreden plotseling de wereld in twee kampen. De 'as van het kwaad' omvatte snel ruim vijf miljard mensen.
In de jaren die volgden balanceerde de wereld op de rand van een derde wereldoorlog. Maar gelukkig kreeg Amerika bij de volgende verkiezing een nieuwe president, die wel kon lezen en schrijven en geleidelijk dook de term 'deëscalatie' weer op in de kronieken.

Het 'Kaalplukverdrag' was na deze kritieke jaren het eerste grote transatlantische diplomatieke succes. In de meeste hoofdsteden werd verlicht ademgehaald. Nu was er dan toch een formule met een groot draagvlak voor gezamenlijk optreden tegen schurken. Ook de nieuwe EU-lidstaten, die in het algemeen met de grote landen meestemden en vervolgens gewoon bleven doen, wat ze altijd al deden, werkten van ganser harte mee. Welke politie-eenheid, 'district attorney', Justiz Offizier, of hoe ze ook heten mogen, zou niet met veel plezier zijn best doen om delinquenten te vatten, als daarna de helft van diens bezittingen legaal aan hem toeviel? Dat de andere helft van de buit naar rato over de verdragsstaten werd verdeeld, was voor een arm politiedistrict geen bezwaar. Een tijdje grondig speuren leverde snel een nieuwe boef met bijbehorende bankrekening op. Het verdrag leidde niet tot een drastische vermindering van het aantal terroristische aanslagen. (Een paar handgranaten stelen, die op je buik binden en in een bus met schoolkinderen tot ontploffing brengen, kost nu eenmaal niets. De meeste terroristen reizen namelijk zwart.) Maar het verdrag bleek een letale slag voor de georganiseerde misdaad. Vaak werden op diverse plaatsen tegelijk de schuldigen aan een en hetzelfde misdrijf gearresteerd en veroordeeld. Het publiek juichte. Waar gehakt wordt, vallen spaanders en natuurlijk waren er fouten. Toen op Sicilië de president van Fiat na twee keer door een rood verkeerslicht te zijn gereden van zijn bezittingen ontdaan anderhalf jaar de gevangenis in ging, werd daar in de Noordelijke lidstaten van de EU, hoofdschuddend om geginnegapt.

Het duurde nog maanden voor er stemmen opgingen om de precieze tekst van het verdrag nog eens nauwkeurig onder de loep te nemen. Sommige CEOs van grote ondernemingen werden wat onrustig, toen ze hoorden dat de president van een middelgrote Belgische bank zojuist in de Verenigde Staten zijn privé-vermogen had verloren. Hij was een verwoed sigarenroker. En de secretaresse van de vestiging in Californië met zijn wettelijk rookvrije restaurants had hem tijdens een gezellig dineetje à deux in een dure gelegenheid bij de koffie een echte Havanna aangeboden. Toen hij die genietend had aangestoken, bleek dat ze inmiddels voor de FBI was gaan werken, zodoende. Het incident was uiteraard niet voldoende om het vertrouwen in het internationale rechtssysteem op te zeggen, maar toen enkele weken later een Duitse fabrikant van voorbehoedsmiddelen hetzelfde overkwam, werd er toch in veel directiekamers over gesproken. De organisator van het congres over 'Beschikbaarstelling van condooms aan minderjarigen', die hem als gastspreker had uitgenodigd en die erop had aangedrongen dat hij wat voorraad zou meenemen om de daad bij het woord te voegen, ontpopte zich eveneens als federaal opsporingsambtenaar.

Weer een maand later raakte de diplomatieke wereld opnieuw in rep en roer, doordat inmiddels de halve top van de Europese en Japanse zakenwereld in Amerikaanse gevangenissen zat. Het leek op de controverse over de 'war on terrorism', alleen nog tien keer zo erg. De aanleiding was heel simpel. De president had om toe te geven aan het gedram van feministische groepen en de 'equal rights' beweging een wet getekend die eerder zonder veel ruchtbaarheid door huis en senaat was aanvaard. Daarmee werd prostitutie een misdrijf zowel voor de hoer als voor de klant. Een legertje speciaal voor het doel geworven mooie FBI-dames zorgde er voor dat al die decadente vreemdelingen in de kortste keren achter de tralies zaten. De media hadden goed geholpen door in het belang van de misdaadbestrijding gedurende een week niet over de zaak te rapporteren. Zodoende waren er weinig boeven gewaarschuwd en was de vangst navenant. Dat de media als helpers bij de opsporing meedeelden in de in beslag genomen kapitalen, had wellicht ook enige invloed gehad op de voorbeeldige samenwerking. De Washington Post raamde de opbrengst van het Kaalplukverdrag die maand op ruim honderd miljard, genoeg om twee jaar het tekort op de federale begroting aan te zuiveren. Maar zoals vaak bij zulke meevallers viel er een vlieg in de soep. Een nieuwe liga van het kwaad was snel geformeerd. Onder aanvoering van Frankrijk, het land dat de meeste slachtoffers onder de nieuw gearresteerde misdadiger telde, maakte een groot aantal landen zich op om het Kaalplukverdrag met terugwerkende kracht op te zeggen en de vermogens niet vrij te geven. Zo'n daad van grootschalig internationaal terrorisme kon Washington niet ongestraft over zijn kant laten gaan.

Velen braken zich het hoofd over de vraag, waarom er in de wereld zo weinig begrip is voor krachtige misdaadbestrijding en rechtshandhaving? Maar er was niet voldoende tijd voor diepgaande studie. De strijdkrachten werden in staat van paraatheid gebracht.

Prognose van heden:
Het ziet er naar uit dat Amerika alweer wereldwijd de rechtsorde moet gaan beschermen.