PARIJS 2015 - NIEUWEGEIN 2020

Vandaag bezocht ik het belastingkantoor. Daar kom ik bijna elke week. Want ik 'doe' termijnbetalingen. Niet dat ik graag vaak belasting betaal, maar ik krijg er elke keer 50 g Van Rossum's Troost bij cadeau. Dat is de beste pijptabak die er is en goed voor acht of negen dagen. Wat mij betreft, kunnen ze het bij de belastingdienst niet leuker maken. De Troost is eerlijk gezegd niet helemaal gratis. Ik moet een euro extra betalen voor het kweken, oogsten, verwerken, verpakken, het transport over zee en binnenland en voor de juffrouw achter glas met mondkap. Maar dat valt nauwelijks op naast de € 16,50 van de termijn betaling ter dekking van 's lands schulden. Zonder mijn bijdrage zouden we de frisse wind van al die molens missen en de wereld zou aan CO₂ vergaan.

Tegenwoordig is op dat kantoor ook telkens iets nieuws te beleven. Elke dag is er wel een nieuwe regel, die een regel van gisteren vervangt. Als vervanger van de rituele voetwassing bij de deur gevolgd door zalving met geurige oliën, is er een soort pomp met een vluchtige vloeistof voor handen en gezicht. Ik had de verplichte reiniging net achter de rug toen een meneer met een geel vest me terugwees. Ik meende dat het nog geen sluitingstijd was. En vroeg of hij mij bedoelde? Hij keek boos en wees naar buiten. Ik liep aarzelend die kant op. Mannen met grote witte borden liepen langs mij heen naar binnen. Ze droegen geen mondkapjes. Zij mochten dat. Ik niet, vertelde me buiten een andere meneer met net zo'n geel vest. Gelukkig had Luba voor ik ons huis verliet, zo'n beschermingskap in de zak van mijn windjack geduwd. Dus ik kon aan de wens van de hesjes voldoen. Opnieuw naar binnen. De weg is al enige tijd duidelijk gemarkeerd met mooi gekleurde, op de vloer gelijmde voetstappen. Handig want anders raak je in een kantoor van 5 x 5 meter allicht verdwaald. Om de anderhalve meter is er een zwart-geel geblokte streep op de grond. Daar moet je achter wachten, wanneer bij de volgende streep ook iemand staat. Het geldt niet voor wie witte platen draagt en geen mondkapje, zag ik. Ook niet voor gele hesjes met of zonder mondkap.

Terwijl de dame achter glas mijn geschenk zocht, wurmde een van de ongemaskerden zich achter haar langs met zijn witte plaat. Ik voelde een vleug jaloezie. Het is, wat men noemt, een lekkere meid, waar ik me ook best graag eens achter langs zou willen wurmen. De plaat onttrok nu een deel van de geschenkenvoorraad aan het oog. De dame bedankte mij, namens de minister neem ik aan, voor mijn tijdige betaling. Ik vroeg of ze bezig waren, het kantoor nieuw in te richten? "Vonden jullie al die gekleurde pakjes te rommelig?" Voegde ik er begrijpend aan toe. Ze legde uit, dat het om een nieuw voorschrift ging. Tabak moest uit het zicht. Ze vermoedde, dat het de bedoeling was, de belastingbetaler wat minder vreugde aan zijn afdracht te laten beleven. Mensen moesten de ernst van de toestand van 's lands financiën meer gaan beseffen. Blij met haar uitleg en mijn geschenk volgde ik de voetsporen naar de uitgang.
Onze regering laat niets ongemoeid om onze veiligheid te verzekeren. Geen wonder dat zo velen Rutte nog eens vier jaar de touwtjes in handen willen geven.
Het gesprek verliep overigens minder vlot dan ik hier beschrijf. We droegen beiden mondbedekking, zij stond achter glas en mijn gehoor is niet best. Dus alles moest één of twee keer herhaald worden. Daarvoor moest ik bukken om door een gat onder in de ruit te verstaan, wat zij zei. Zoiets vermindert wel een tikkel de vreugde van een gesprek. Maar och, er blijft toch genoeg over om te lachen.

Deze gebeurtenis bracht mij er toe een correspondentie met het stadsbestuur openbaar te maken. Kort geleden stuurde ik een brief aan de gemeente, waarop ik een keurig beleefd antwoord ontving. Beide brieven staan hieronder. Nieuwegein wil in 20 jaar energieneutraal zijn. Er mag dan geen fossiele brandstof meer worden gebruikt. Ik wees de gemeente er op dat energieneutraal niet kan. Het leven heeft energie nodig. En dat het technisch ook niet mogelijk is zonder fossiele grondstof, rekening houdend met middelen en mankracht. De gemeente schreef terug dat hun plannen wel konden worden uitgevoerd, want regering, 'Brussel' en 'Parijs' hadden dat gedrieëlijk verzekerd. Sinds we in een democratie leven, heeft het oude gezegde, 'Waar niet is, verliest de keizer zijn recht.' zijn kracht verloren. We hebben geen keizer meer, zo lijkt het gemeentebestuur te denken. Dat is een echo van andere leugens en onzin in het Rutte-tijdperk, zoals "Geen windmolens, die draaien alleen op subsidie", of het onsterfelijke "Bio-brandstof stoot geen CO₂ uit. Dat heeft Brussel zelf bepaald."

Regeringen en bestuurders zijn er om hun eigen belang te dienen, niet die van het voetvolk. Dat voeden ze alleen met de omgekeerde waan. Niets nieuws, het is nooit anders geweest. Anders waren er geen bestuurders. Gaandeweg is wel het besef gegroeid, dat natuurwetten en technische kundigheden ook wat aandacht verdienen. Maar kennis ervan in eigen kring is geen pre op het blazoen van een bestuurder. Daarvoor heeft zo iemand zijn mannetjes (M/V).

Helaas wordt de wetenschap van hoe de natuur in elkaar zit en hoe je die kunt laten helpen iets nuttigs te maken, niet meer alleen beoefend door nieuwsgierige denkers en makers. Menigeen weet dat je met zo'n studie meer verdient dan met putjesscheppen. Het gevolg is dat in het gezelschap van technici en natuuronderzoekers veel diversiteit is in motivatie. En zoal niet in kijk op de natuur zelf, dan toch wel op wat je met die kennis zou moeten doen. Dat heeft de weg geëffend voor bestuurders om te shoppen. En de winkel met de meeste klandizie is die met de beste relaties. Dus ligt het voor de hand hulp te vragen van de lui die je toch al kent van toen ze bij je langs kwamen om je een voordeel brengend product of gedachtengoed aan te smeren. Zo krijg je de zegen van de 'wetenschap' mee, die van de wetenschappelijke product-kampioenen.
Maar, de hele wetenschap? Welnee, met wat zoekwerk vind je ook anderen, net zo knap, die anders adviseren. Bestuurders weten daar wel raad mee. Die kiezen wat hen het best uitkomt. De verliezers zijn dan een minderheid, of niet deskundig genoeg. Als die verstandig zijn, doen ze er het zwijgen toe. Zelf de argumenten proberen te begrijpen en te ontdekken waarom een van de twee gezichtspunten niet deugt, zit niet in het pakket. Bestuurders hebben hun eigen argumenten, waarin natuur en techniek hooguit als versiering een plaats hebben. En... wat de uitslag ook is, hij steunt op wetenschappelijke kennis!

Zo is het energie-akkoord, de klimaatwet, aansluiting bij het Parijse verdrag en de onderwerping aan de Europese Commissie tot stand gekomen. De zonaanbidders en molenaars, palmoliefabrikanten en vooral economen en financiers met hun verdienmodellen hebben legioenen uiterst slimme technici en onderzoekers in dienst of als vazallen. Het is een volumineus wetenschappelijk fundament waarin je bijna vertrouwen zou hebben.
Ik niet. Ik zie een toekomst met ongewisse stroom, koude huizen, onnoemelijke armoede en honger. De energie waarover we zullen beschikken is ontoereikend om zelfs een tiende van onze huidige welvaart te behouden. En omdat welvaart nooit uniform verdeeld wordt, enorme maatschappelijke tegenstellingen; lees opstand, onderdrukking, verzet, revolutie en waarschijnlijk oorlog.
De verzekering dat Parijs, Brussel en Rutte het allemaal hebben goed gevonden is mij niet meer dan muggengegons.